LAUDACJA
Promotor, profesor Ryszard Rojek
Z głębokim i prawdziwym wzruszeniem pragnę przedstawić sylwetkę prof. dr hab. inż. Tadeusza Kaczorka, członka rzeczywistego Polskiej Akademii Nauk, który ma dzisiaj otrzymać godność doktora honoris causa naszej Uczelni.
Wzruszenie moje jest tym większe, że to Wydział Elektrotechniki, Automatyki i Informatyki Politechniki Opolskiej, którego byłem dziekanem przez 3 kadencje jest wnioskodawcą pomysłu o nadaniu Profesorowi tej najwyższej godności akademickiej.
Wręczony dziś doktorat honorowy jest dla profesora Tadeusza Kaczorka siódmym, po sześciu nadanych przez Politechniki: Lubelską (2004 r.), Szczecińską (2004 r.), Warszawską (2004 r.), Białostocką (2008 r.) i Łódzką (2008 r.) oraz Uniwersytet Zielonogórski (2002 r.). Uroczystość ta jest więc dla Profesora kolejnym dowodem uznania środowiska polskich uczelni technicznych.
Profesor Tadeusz Kaczorek jest absolwentem Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej. Karierę akademicką rozpoczął bardzo wcześnie podejmując pracę w Politechnice Warszawskiej w 1954 r., będąc jeszcze studentem. Przeszedł następnie przez wszystkie stopnie naukowe i awanse akademickie, aż do uzyskania w roku 1971 tytułu naukowego profesora nadzwyczajnego, a w 1974 roku profesora zwyczajnego
W okresie ponad 50-letniej działalności zawodowej Profesor był związany z Wydziałem Elektrycznym Politechniki Warszawskiej oraz ostatnio od 2002r. z Wydziałem Elektrycznym Politechniki Białostockiej.
Profesor Tadeusz Kaczorek pracując na Politechnice Warszawskiej zajmował wiele ważnych stanowisk kierowniczych i brał udział w organizowaniu od podstaw wielu różnych placówek naukowych, w tym m.in. zorganizował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej Katedrę Podstaw Elektroniki i Automatyki oraz Instytut Sterowania i Elektroniki Przemysłowej. Pełnił również funkcje Dziekana Wydziału Elektrycznego i Prorektora Politechniki Warszawskiej.
Należy również podkreślić wybitny wkład Profesora w kształcenie młodych, utalentowanych kadr naukowych. Tym zagadnieniem Profesor zajmuje się od wielu lat, ponieważ, jak sam powiedział w jednym z wywiadów, talent traktuje jako bogactwo narodowe i uważa, za swój moralny obowiązek angażowanie się w kształcenie tej grupy osób.
Jego działalność naukowa koncentruje się wokół zagadnień automatyki i elektrotechniki ze szczególnym uwzględnieniem teorii sterowania oraz teorii systemów dynamicznych. W początkowym okresie zajmował się analizą i syntezą wielowymiarowych układów dynamicznych z czasem ciągłym oraz dyskretnym, osiągając wiele ważnych rezultatów w zakresie sterowalności, obserwowalności i stabilizowalności. Do klasyki polskiej literatury naukowej zaliczane są książki Profesora: Synteza liniowych układów stacjonarnych metodą przestrzeni stanów (PWN, Warszawa 1975), Teoria układów regulacji automatycznej (WNT, Warszawa 1977), dwutomowe dzieło Teoria sterowania (PWN, Warszawa 1977 i 1981) czy też Macierze w automatyce i elektrotechnice (WNT, Warszawa 1984) oraz Podstawy Teorii Sterowania (WNT Warszawa, 2004).
Należ podkreślić, że na doskonałych podręcznikach Profesora wychowało się wiele pokoleń studentów i doktorantów. Dzisiaj wielu z nich zajmuje wysokie stanowiska, czy to w nauce czy w przemyśle.
